Το μεγαλείο της Άϊντας Πενέλοπε ντα Σύλβια Κρουζ

Διαβάζω αυτά που γράφεις και συγκινούμε..Μου αρέσουν πολύ..

Πίστεψέ με..Ακόμη και αν ξέρω πως η πηγή της έμπνευσής σου

είναι τα αρνητικά συναισθήματα σου για μένα..Α, και για τον iannis..

Σε αγαπάμε..Κατά βάθος..


Τα μεθυσμένα αγγελούδια μου κοίτα

πως φτερουγίζουν στης γιορτής τον αέρα

με κάθε μου όνειρο, με κάθε μου ελπίδα

γεμίζουν χρώματα τη μαγική μου σφαίρα


Τ' αλλοπαρμένα αγγελούδια μου κοίτα

πως ξεμυτάν απ τ ουρανού τα λημέρια

γλιστρώντας πάνω σε μια αέρινη τσουλήθρα

έρχονται όλα να με βρουν εδώ πέρα

Άιντα χο: Νυχτερινές προβολές στο μπαρ Silencio

Ξύπνησα νωρίς το πρωί,

έτσι κι αλλιώς σήμερα δεν έχω καμία επιθυμία.

Δεν έχω κανένα φόβο στο άνοιγμα της ψυχής μου,

ούτε στα χτυπήματα της πόρτας, ούτε στις κλωτσιές

Σήμερα έχω κάγκελα στα παράθυρά μου,

αλλά στη ζωή μου πλέον δεν έχεις καμία θέση

Και θα αντικρύσω ξανά ουρανό ξανά,

και εσύ! θα είσαι δέκα μέτρα χωμένος κάτω από το έδαφος

Και πάλι θα παίξω με τον άνεμο,

και εσύ! θα είσαι δέκα μέτρα χωμένος κάτω από το έδαφος

Δεν με πειράζει να με έχεις κλειδωμένη,

αν το είχα κάνει εγώ δε θα αξίζε καθόλου

Είμαι ακόμα ζωντανή, άντεξα τις γροθιές σου

διαλύοντας στα εσώψυχά μου τη μιζέριά σου

Και θα αντικρύσω ξανά ουρανό ξανά,

και εσύ! θα είσαι δέκα μέτρα χωμένος κάτω από το έδαφος

Και πάλι θα παίξω με τον άνεμο,

και εσύ! θα είσαι δέκα μέτρα χωμένος κάτω από το έδαφος

Βρήκε την οργή

εξισορρόπησε το φόβο της

Τώρα πιά είναι ευτυχισμένη

Τώρα πιά αγγίζει τον ουρανό

Και θα αντικρύσω ξανά ουρανό ξανά,

και εσύ! θα είσαι δέκα μέτρα χωμένος κάτω από το έδαφος

Και πάλι θα παίξω με τον άνεμο,

και εσύ! θα είσαι δέκα μέτρα χωμένος κάτω από το έδαφος

Θέλω να βλέπω ιμάτια σκισμένα, τσαλακωμένα γιλέκα, παραπεταμένες παρανυχίδες, αλλα ποτέ μη βάψεις τις σελίδες στο χρώμα που μ'αρέσει πιο πολύ, είσαι εσυ!...αλλα ποτέ μην ξαναπιάσετε την Άιντα στο γεμάτο -απο τρεχούμενα, γάργαρα σάλια- στόμα σας. Έχει ο καιρός γυρίσματα και θα ρθει η σφαλιάρα.

ianni μου το, ianni μου το, άιντε,

ianni μου το μαντήλι σου, έλα

Τι το ‘χεις λερωμένο βρε ianni, iannaκη μου,

τι το ‘χεις λερωμένο βρε παλικαράκι μου;

Το λέρωσε, το λέρωσε, άιντε,

το λέρωσε η ξενιτιά, έλα

Τα έρημα τα ξένα βρε ianni, iannaκη μου,

τα έρημα τα ξένα βρε παλικαράκι μου

Πέντε ποτά- πέντε ποτά-,άιντε,

πέντε ποτάμια το ‘πλυναν, έλα

Ωρε και βάψαν και τα πέντε βρε ianni, ianni μου,

ωρε και βάψαν και τα πέντε βρε παλικαράκι μου

Πάω να φάω ένα αβοκάντο, λιγώθηκα πάλι η καψερή. Άιννντα λεμε.

Bad woman Sylvia

Αγαπητή Sylvia…

Ποιος είναι αυτός ο iannis που σου γράφει? Μήπως σου στέλνει και λουλούδια?

Ξηγήσου γιατί θα βάλω φωτιά να τα κάψω όλα εδώ μέσα...

Να το ξέρεις πως θα βάψω τις σελίδες στο χρώμα που μισούσες...

Άϊντα λεμε!

I got lots of jealous lovers that all wish they had me back...

Ραμποειδές

Δεν ξέρω αν έχω δίκιο Gable. Ποτέ δεν αναζήτησα την αναγνώριση των πεπραγμένων μου. Καμια φορά πιστεύω ότι μπερδεύεις το μπαλέτο με το γιαούρτι κομπόστα. Γούστα είναι αυτά.

Βρήκα το γράμμα που έγραψα στο σχολικό διαγωνισμό ποίησης. Ήταν τότε που με πρωτοείδες, να ανεβαίνω τρικλίζοντας τα σκαλιά του πάλκου και ήρθες και μου έβαλες τρικλοποδιά. Πότε δε μου εξήγησες γιατί το έκανες. Ένα "κλάιν μάιν" μου πέταξες και έφυγες σα σίφουνας. Σε ξαναείδα στο λύκειο. Που χάθηκες 6 χρόνια Gable?

Ξέρω, ξέρω μη μου το επαναλαμβάνετε

Ξέρω, έχω μάθει

Η πρότερη εμπειρία θα με βοηθήσει να σταθώ

στην επιβεβλημένη απόσταση ασφαλείας

Ξέρω, μη μου υποδεικνύετε άλλο

Είχα καλούς δασκάλους παλιά

και έχω μάθει να καταπνίγω τα συναισθήματά μου

Μή μου λέτε αυτά που ξέρω

Το επικριτικό σας βλέμμα είναι περιττό

Γνωρίζω τη συνέχεια του λάθους

Μα να...όταν το λάμδα προφέρω στο επώνυμό του

Το υγρό αυτό σύμφωνο

γλυκαίνω και ανατριχιάζω μαζί

έχω επίγνωση

νιώθω τα σωθικά μου να καίνε

χαμηλώνω και πάλι το βλέμμα μου απο ντροπή

Εντάξει, μη μου το υπενθυμίζετε, θα εφαρμόσω το νόμο

μα να, μόνο μη μου ζητάτε να μη λυγάω

όταν το λάμδα θα προφέρω στο επώνυμό του

Με το που τελείωσα το ανάγνωσμα του ποιήματος, αποβλήθηκα απο το σχολείο. Με αποκάλεσαν άθεη, νυμφομανή και πρώιμη αναρχικιά. Στην έκθεση πάντα έγραγα 6άρια.

Απο τότε που μου έβαλες τρικλοποδιά ακόμη με πονάει το γόνατό μου.

Ίσως να φταίει που ποτέ δεν του έβαλα πάγο. Μαλακία μου...

Amnesious Officinalis

Ναι Sylvia..Έτσι περίπου έχουν τα πράγματα..
Αλλά τι τα θες και σκαλίζεις ξανά την άμμο? Αφού στα’λεγε και ο πειρατής που είχες συναντήσει όταν είχες χάσει το τόπι σου..


Αφού δε σε θέλει μωρή τι τρέχεις από πίσω του;


Και μετά είχες έρθει πίσω στην καλύβα μας με τη βλεφαρίδα
μέχρι τις σαγιονάρες και μου έλεγες..


Από έξω με βγάζεις.
Και κάνει ερημιά απόψε!

Και σαν κλείνεις τα βλέφαρά σου
νυχτώνει το βλέμμα,
νηστεύει η επαφή,
κι εγώ
πώς να σ΄το πω!

Παύω να υπάρχω
μέχρις ότου να τα
ξημερώσεις.


Και εγώ τότε με την γνωστή προστακτική μου σου είπα..
"το αϊλαινερ σου και σε άλλη παραλία"


Η αλήθεια να λέγεται, τι θα γράψουν και ιστορικοί του μέλλοντος? Μαθηματικές ανακρίβειες?

Αθεράπευτα, Αβάδιστα, Αβασάνηστα

Διακοπές στο Pich Fitili

βράδυ, 00:05

σκιάσεις νυχτερινές ρίχνουν το βάρος τους σε κουρασμένες απο τα αντηλιακά ακτογραμμές

μέρες οικογενειακές, νύχτες μοναξιάς

ο πρωινός βιασμός της φύσης δίνει τη σκυτάλη σε

νυχτερινά αγγομαχητά πίσω απο τους θάμνους

προσπαθώ να διακρίνω τα φώτα του πλοίου στο βάθος

ανάμεσα σε διαστροφικά αφεντικά διατάγματα

φώτα φυγής

φώτα εξιλέωσης

Μπρούκα-Μυρσσήνη

τελευταίο δρομολόγιο, και έπειτα η τιμωρία

κάτω απο το πλέγμα του φεγγαριού

αχνοφαίνονται μερικά σημάδια στη μαλακή άμμο

απομεινάρια μιας άλλης βραδυάς

μιας άλλης θυματοποίησης

ενός ακόμη ξεπεράσματος

...μέχρι την επόμενη αυγή...

σαγιονάρα, μπικίνι καροτέν και τούμπαλιν

ακρογιάλη στη Μπρούκα

μετά απο 17 ολόκληρα χρόνια έπρεπε να είχα ακούσει την προστακτική σου

"τα κουβαδάκια σου και σ' άλλη παραλία"

Κατά φαντασίαν ψυχασθενής

Μήπως να προσπεράσω Sylvia..?

Απ’την άλλη όμως γεννιούνται κάποιες απορίες..

Είμαι άραγε ένας αθεράπευτα νάρκισσος που θα επέμενε να συνεχίσει να ζει έως και πεντακοσίων ετών πιστεύοντας πως είναι αγώνας για επιβίωση αυτό το σύρσιμο της κοιλιάς στο έδαφος με τους περίτεχνους ελιγμούς? Είναι τελικά οι αλυσίδες σου αληθινές? Άργησε η ψυχανάλυση 17 ολόκληρα χρόνια?